Florence Koenderink vertelt in deze podcast over haar ervaringen met kinderen die opgegroeid zijn in een instituut, zoals een weeshuis. Aan de hand van gesprekken met twee jongeren, een man en een vrouw, doet zij haar verhaal.
Als eerste komen de jongvolwassenen aan bod die na hun tiende levensjaar in het instituut belanden. Zij zijn uiterlijk vrij stabiel, hebben na hun opleiding een baan en willen uit dankbaarheid vaak wat terug doen voor het instituut. Echter, in contact met hen blijkt dat zij zich snel op de achtergrond houden en een laag gevoel van eigenwaarde hebben. Dit doordat zij niet persoonlijk erkend werden, maar altijd werden aangesproken als ’één van de groep’. De jongvolwassenen die in een instituut hebben gewoond waar ze fysiek slecht behandeld zijn, kunnen kampen met gevoelens van angst en depressie.
Ten tweede spreekt Florence over de kinderen die voor hun tiende levensjaar in het instituut terecht komen. Zij hebben doordat er niet aan hun basisbehoeften is voldaan, een achterstand in hun hersenontwikkeling. Dit uit zich in gedragsproblemen in de puberteit. Sommige instituten sturen die jongeren terug naar hun families, omdat zij hen niet kunnen handhaven. Daarmee trekken zij de handen af van de problemen die juist door het instituut zijn veroorzaakt. Als jongvolwassenen hebben deze kinderen grote kans op het eindigen in prostitutie, criminaliteit en het plegen van zelfmoord.
Om de hele podcast (20 minuten) te luisteren, klik hier.
